Αγοράζεις εισιτήριο για ένα «μεγάλο» παιχνίδι της ομάδας σου, είτε λόγω ιστορίας, είτε λόγω συγκυριών, είτε λόγω σημαντικότητας. Το πληρώνεις. Πας γήπεδο και κάθεσαι βγάζοντας… σέλφι και τρώγοντας πατατάκια την ώρα του παιχνιδιού. Όμως, η ροή του αγώνα δεν είναι υπέρ της ομάδας που υποστηρίζεις. Οπότε αποφασίζεις να φύγεις πριν τελειώσει η αναμέτρηση, επειδή το αποτέλεσμα δεν σε ευχαριστεί.
Άρα για ποιο λόγο πας στο γήπεδο; Απλά για να καυχιέσαι ότι ήσουν κι εσύ εκεί σε αυτό τον αγώνα. Για το θεαθήναι. Είσαι δηλαδή φίλαθλος/οπαδός (όπως θέλει να αυτοαποκαλείται ο καθένας) αυτής της ομάδας μόνο στις χαρές. Άρα δεν την αγαπάς, δεν την πονάς, δεν την στηρίζεις. Δεν της αξίζεις! Γιατί όταν λες ότι είσαι ΑΕΚ, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ θα πρέπει να είσαι εκεί σε όλες τις φάσεις που περνάει ο σύλλογος: χαρές και λύπες. Να μην σιχτιρίζεις επειδή η ομάδα ήταν κατώτερη των προσδοκιών ή δεν σου έκανε το χατήρι να σηκώσει την κούπα.
Κάτι τέτοιο έγινε χθες στο ΣΕΦ. Ο Ολυμπιακός χάνει και δεύτερο σετ από τη Ραβένα στον τελικό του CEV Challenge Cup και οι Ιταλοί κατακτούν το τρόπαιο, με το υπόλοιπο του αγώνα να έχει περισσότερο διαδικαστικό χαρακτήρα. Ξαφνικά, βλέπεις το 1/3 του κόσμου να αποχωρεί. Να μην σέβεται καν τον κόπο των παικτών της ομάδας του, που στο κάτω κάτω δεν βγήκαν και τελευταίοι. Δεύτεροι τελείωσαν τη διοργάνωση και το πάλεψαν όσο μπορούσαν στον τελικό.
Τελειώνει το παιχνίδι και αποχωρεί σχεδόν όλος ο κόσμος. Μένουν στο γήπεδο λιγοστοί φίλοι της ομάδας και την χειροκροτούν, ενώ το ίδιο πράττουν και με τους αντίπαλους που κατέκτησαν το τρόπαιο απέναντι στον Ολυμπιακό. Αυτοί αξίζουν να είναι εκεί και να στηρίζουν το σύλλογο που αγαπούν. Και καλύτερα να πηγαίνουν στο γήπεδο όσοι ξέρουν να εκτιμούν και να σέβονται την προσπάθεια των αθλητών της κάθε ομάδας.
ΥΓ. Τα χθεσινά γεγονότα είναι απλά το τελευταίο, χρονικά, παράδειγμα. Δυστυχώς όμως θα υπάρξουν κι άλλα σε όλα τα αθλήματα και σε όλες τις ομάδες…
