Πριν ξεκινήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο όλοι υποστηρίζαμε πως η έλευση του Γιάννη Αντετοκούνμπο, θα μας έκανε μία από τις καλύτερες ομάδες του τουρνουά και υποψήφια για ένα μετάλλιο.
Τώρα το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, θα παίξει κορώνα-γράμματα τη συμμετοχή του στις οχτώ καλύτερες ομάδες του κόσμου, ενάντια στην εξαιρετικά διαβασμένη και στημένη Τσεχία. Όποιος πιστεύει πως είναι εύκολο να κερδίσουμε την παρέα του Τόμας Σατοράνσκι και μάλιστα με δώδεκα πόντους, πιθανότατα δεν έχει παρακολουθήσει καθόλου το Μουντομπάσκετ.
Δεν είναι ώρα να κάνουμε απολογισμό, όμως τα αυτονόητα πρέπει να γραφτούν. Η Ελλάδα δεν έχει ιδέες στην επίθεση (βαρεθήκαμε να βλέπουμε πικ εν ρολ και isolation από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο), το ροτέισον είναι πολύ κλειστό, ενώ κάποιοι παίκτες-κλειδιά είναι σε παρατεταμένο νετφορμάρισμα. Οι Γιάννης Μπουρούσης, Κώστας Παπανικολάου και Νικ Καλάθης, δεν βοηθούν όσο επιτάσσει η κλάση και η εμπειρία τους. Η εθνική πλάκα-πλάκα έχει μείνει να παλεύει με τους Κώστα Σλούκα, Γ. Αντετοκούνμπο, Θ. Αντετοκούμπο, Γιώργο Πρίντεζη και Ιωάννη Παπαπέτρου. Το διανοείστε λίγο; Μιλάμε για πέντε παίκτες. Οι υπόλοιποι δεν έχουν βοηθήσει, όμως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για ανάθεμα και αφορισμούς.
Αυτό που προέχει είναι η ανασυγκρότηση ψυχολογική και σωματική, γιατί πρέπει να παιχτεί ένας τελικός, όπου όλα μπορούν να συμβούν. Η Τσεχία δεν θα είναι εύκολη λεία, καθώς ο “ταύρος” Σατοράνσκι κάνει εμφανίσεις MVP, ενώ οι Μπάλβιν και Άουντα είναι άξιοι συμπαραστάτες του. Η Ελλάδα αν πρέπει να κρατήσει κάτι από το ματς με τους Αμερικανούς είναι η αμυντική της προσήλωση (παράσημο οι 69 πόντοι των ΝΒΑερς) και να πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων τα 7/27 τρίποντα. Για πρώτη φορά στο τουρνουά είδαμε την “επίσημη αγαπημένη”, να μπαίνει στο παρκέ και να δέρνει κι αυτό είναι κάτι, που επ’ ουδενί δεν πρέπει ν’ αποβάλλουμε από το DNA μας.
Το πρέπει του +12 τη Δευτέρας είναι μεγάλο βάρος για Σκουρτόπουλο και παίκτες, όμως η κηλίδα του ματς με τη Βραζιλία, έχει μείνει ανεξίτηλη. Θα μπορέσουν οι διεθνείς μας να τη σβήσουν; Ας κάνουμε λίγη ακόμα υπομονή.
ΥΓ. Θα το λέω μέχρι να πονέσουν τα δάχτυλά μου. Ο Γιώργος Παπαγιάννης για να κάνει την καριέρα που ονειρεύεται, ΠΡΕΠΕΙ να γίνει πιο σκληρός με τον εαυτό του και με τους αντιπάλους του. Έτσι μαλθακός όπως είναι, δεν έχει μέλλον.
ΥΓ2. Ο κόουτς Σκουρτόπουλος ίσως πρέπει να εμπιστευτεί όλους τους παίκτες του, γιατί σε κάποια σημεία των παιχνιδιών οι βασικοί του “σκάνε” από την κούραση. Ένα τουρνουά δυόμισι εβδομάδων δεν βγαίνει με οχτώ αθλητές.
