Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε κάτι… Με τέτοια εμφάνιση από το Νικ Καλάθη δεν θα μπορούσε ποτέ να ελπίζει σε κάτι καλύτερο ο Παναθηναϊκός. Όσες αλλαγές στο ρόστερ και να γίνουν, όσοι νέοι παίκτες και να έρθουν, ο πλέι μέικερ του τριφυλλιού είναι κομβικός για την εικόνα της ομάδας του στο παρκέ.
Ενδεικτικό του παραπάνω είναι τα στατιστικά του στο χθεσινό παιχνίδι. Ή ακόμα περισσότερο το τελευταίο πεντάλεπτο του πρώτου ημιχρόνου. Εκεί που ίσως κρίθηκε όλο το ματς.
Ο Παναθηναϊκός είχε ένα εφιαλτικό δεύτερο δεκάλεπτο, με ένα μόλις εύστοχο καλάθι εντός πεδιάς. Παρ’ όλα αυτά, είχε καταφέρει να μειώσει στους 3 πόντους (30-27) παίζοντας ορθολογικό μπάσκετ. Η μπάλα έφτανε στο ποστ και στον Ίαν Βουγιούκα που κέρδιζε φάουλ και ο Παναθηναϊκός βλέποντας ότι η Κίμκι είχε συμπληρώσει νωρίς ομαδικά φάουλ, έπαιρνε πόντους από τις βολές.
Όχι ότι και εκεί είχε καλά ποσοστά (10/16 στο δεκάλεπτο), αλλά τουλάχιστον έμενε μέσα στο παιχνίδι. Κάπου εκεί άρχισαν όλα με την υπογραφή δυστυχώς του Νικ, που ήταν σε πολύ κακή μέρα. Ο ίδιος πήρε δύο προσπάθειες που συνήθως τις τελείωνε πάντα εύστοχα, αλλά αυτή τη φορά τα φλότερ του δεν βρήκαν στόχο και στις δύο επόμενες άμυνες αδράνησε με αποτέλεσμα εκεί που η μπάλα έδειχνε ότι θα χαθεί για την Κίμκι, οι Ρώσοι όχι μόνο να σώνουν κατοχές αλλά να ξεφεύγουν και πάλι στο σκορ.
Ο Πασκουάλ δεν ρίσκαρε σε κανένα σημείο να τον βγάλει από το παιχνίδι και ο Παναθηναϊκός κατέρρευσε μαζί με το Νικ σε εκείνο το σημείο. Τα 2/2 τρίποντα σε δευτερεύοντα αιφνιδιασμό που έβαλαν οι γηπεδουχοί, κάνοντας το 44-30 ένα λεπτό πριν το τέλος του πρώτου ημιχρόνου, ήταν ουσιαστικά και το τέλος του αγώνα.
Οι πράσινοι δεν είχαν τις λύσεις και την υπομονή για να γυρίσουν το ματς. Στο δεύτερο ημίχρονο πήγαν πιο κοντά στο καλάθι τις επιθέσεις τους και δεν είναι τυχαίο ότι το επιμέρους σκορ ήταν 32-30 για τους Ρώσους του Μπαρτζώκα που έστησε μία υπέροχη άμυνα ποντάροντας σε ένα κακό παιχνίδι του Καλάθη και στην «ασυδοσία» που έχει από το πρώτο του παιχνίδι ο Τζέιμς ώστε να σουτάρει ακόμα και όταν δεν πρέπει.
Ο Αμερικανός, στο πρώτο του παιχνίδι πήρε 13 προσπάθειες αλλά έβαλε όσους πόντους, είχε και ο… «τελειωμένος» Ντένμον. Ο Παναθηναϊκός συνολικά είχε 7/25 τρίποντα, αλλά όσο έψαχνε τις λύσεις από κοντά είχε και σκορ. Είτε με εύστοχα δίποντα, που αν εξαιρέσουμε το δεύτερο δεκάλεπτο, είχε συνολικά 12/21, είτε φορτώνοντας με φάουλ την Κίμκι και κερδίζοντας βολές, αν και το συνολικό 16/24 δεν είναι και τόσο τιμητικό.
Δυστυχώς τώρα, για να περάσουμε στο διά ταύτα, το πλεονέκτημα έδρας μοιάζει να απομακρύνεται πάρα πολύ. Ο Παναθηναϊκός έχει το ίδιο ρεκόρ με την Κίμκι, την Ζαλγκίρις και την Ρεάλ αν κερδίσει στην Βαρκελώνη το βράδυ, αλλά έχει να ταξιδέψει σε Μαδρίτη και Ισραήλ, με την Μακάμπι να ελπίζει πλέον, μιας και έχει δύο νίκες λιγότερες από την 4η θέση και έχει στην έδρα της, τόσο τους πράσινους όσο και την Κίμκι.
Συν του ότι ο Παναθηναϊκός έχει να αντιμετωπίσει στην έδρα του, τον Ολυμπιακό σε ένα ιδιαίτερο παιχνίδι και να ταξιδέψει στην Μάλαγα.
Τα σενάρια βέβαια είναι για τους επίδοξους «Φώσκολους» και όχι για τους προπονητές ή για τους παίκτες. Αυτοί θα πρέπει να αποδείξουν πλέον ότι υπάρχει και ζωή μακριά από το ΟΑΚΑ. Δεν γίνεται ο Παναθηναϊκός να είναι τόσο κακός όποτε παίζει εκτός έδρας και σε πρώτη ανάγνωση και οι δύο μεταγραφές του, περισσότερο κακό έκαναν στο παιχνίδι με την Κίμκι παρά καλό…
Χρόνος ένταξης τους δεν υπάρχει… Μην γελιόμαστε. Ο Τζέιμς είναι ένας παίκτης ναρκοπέδιο που μπορεί να απογειώσει την ομάδα αλλά και να της χαλάσει όλο το παιχνίδι, ακόμα και στο ίδιο ματς. Χαλινάρι δεν μπορεί να του βάλει κανένας και δεν θα πρέπει να φανεί παράξενο σε κανένα, αν ο ίδιος είναι ο καλύτερος της ομάδας του, στο επόμενο παιχνίδι.
Ο Πέιν από την άλλη, στα 10’ που αγωνίστηκε δεν έδειξε τίποτα που θα τον θυμόμαστε. Αυτός σίγουρα θέλει χρόνο στην ευρωπαϊκή προσέγγιση του μπάσκετ. Απομένει να δούμε αν και πότε θα γίνει αυτό.
ΥΓ. Έβλεπα στις διακοπές την Εθνική και κοιτούσα τον τρόπο που παίζει πλέον ο Μποχωρίδης. Τραγικά άστοχος αλλά είχε τόσο αυτοπεποίθηση και τόσο σιγουριά όταν οργάνωνε τις επιθέσεις της ομάδας μας. Εξακολουθώ να αναρωτιέμαι, γιατί όλοι αυτοί οι πιτσιρικάδες που ήρθαν στον Παναθηναϊκό κατά καιρούς, δεν πήραν ποτέ τις ευκαιρίες που έπρεπε.
