Παράξενες οι μέρες που διανύουμε. Σε όλα τα επίπεδα. Η αίσθηση είναι πως όλος ο πλανήτης έχει μπει σε αναστολή. Και εν πολλοίς, έτσι ακριβώς είναι. Ωστόσο, αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε όλοι μας είναι πως σε ακραίες και πρωτόγνωρες καταστάσεις, απαιτούνται και τα ανάλογα μέτρα.
Ο άνθρωπος αν και είναι ένα προσαρμοστικό όν, δεν αρέσκεται στην αλλαγή. Το ποδόσφαιρο φυσικά έχει μπει σε δεύτερη, ίσως και τρίτη μοίρα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν λείπει από την καθημερινότητα μας. Αλλά θα επανέλθει. ίσως όχι όπως το γνωρίσαμε, αλλά θα επανέλθει. Για αυτό και εμείς ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία και αναλύουμε τα πράγματα που μας δίδαξε -μέχρι την διακοπή της- η κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.
Ο Κλοπ είναι αποτυχημένος (False)
Λίγες ώρες πριν από τον δεύτερο ημιτελικό του Άνφιλντ ανάμεσα σε Λίβερπουλ και Ατλέτικο, ο γράφοντας, έδινε τις τελευταίες -όπως έμελλε τελικά- προτάσεις για την μεγάλη αυτή αναμέτρηση. Ξέρετε, η πλειοψηφία του ποδοσφαιρικού κοινού συμμερίζεται την άποψη πως ο Γερμανός έχει αποτύχει στα χρόνια “βασιλείας” του στο Λίβερπουλ. Αυτό φυσικά βασίζεται κυρίως στην έλλειψη τίτλων αλλά και στους πολλούς, μα πολλούς χαμένους τελικούς που τον συνοδεύουν. Επιχείρημα που στα μάτια μου φαντάζει καφενειακού επιπέδου. Στο κείμενο αυτό είχαμε αναφέρει το σπουδαίο νούμερο και το μεταφέρω αυτούσιο:
“Οι τελικοί του Γερμανού τεχνικού από το 2012 και μετά: Κύπελλο Γερμανίας 2012 (Ντόρτμουντ), Champions League 2013 (Ντόρτμουντ), Κύπελλο Γερμανίας 2014 (Ντόρτμουντ), Κύπελλο Γερμανίας 2015 (Ντόρτμουντ), League Cup Αγγλίας 2016 (Λίβερπουλ), Europa League 2016 (Λίβερπουλ), Champions League 2018 (Λίβερπουλ), Champions League 2019 (Το σήκωσε με Λίβερπουλ)”
Ένα μεγάλο κομμάτι της αποτυχίας βασίζεται και στην έλλειψη σταθερότητας. Αρετή που δεν φαίνεται να λείπει από τον Κλοπ. Ο Γερμανός φαίνεται πως όχι μόνο αποτυχημένος δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, αλλά τείνει να μνημονεύεται ως φαινόμενο. Είναι μοναδικό και εξαιρετικά ιδιαίτερο να μετατρέπεις απλές ομάδες, σταδιακά και όχι απότομα, σε ομάδες πρωταθλητισμού.
Όπως εξίσου μοναδικό είναι το γεγονός το πως ο ανθρώπινος νους παρακάμπτει σκόπιμα δεδομένα που υπάρχουν, σε κοιτούν κατάματα, για να ενισχύσει την προσφιλή συλλογιστική του. “Διαδικασία κατά την οποία άβολα γεγονότα κρύβονται κάτω από το χαλί από διανοητικά ανέντιμους υπερασπιστές της μιας ή της άλλης θεωρίας”, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Αμερικανός φιλόσοφος Daniel Dennett. Το μόνο που έκανε ο αποκλεισμός από την Ατλέτικο ήταν να δώσει τα πέντε λεπτά δημοσιότητας στους haters που αγνοούν, επιλεκτικά, αδιάσειστα στοιχεία αλλά ενδόμυχα, εύχονται να είχαν και αυτοί έναν “αποτυχημένο” στο πηδάλιο…
Η αγγλική κυριαρχία ήταν πυροτέχνημα (True)
Η περσινή χρονιά ήταν παραμυθένια για το αγγλικό ποδόσφαιρο. Μετά από πολλά χρόνια ξηρασίας που έπλητταν το Νησί, οι δυο κορυφαίοι τίτλοι σε συλλογικό επίπεδο, Champions και Europa League, κατέληξαν σε Βρετανικά χέρια. Η νέα τάξη πραγμάτων έφερε ένα έντονο αίσθημα ευφορίας που ωστόσο έμελλε, να είναι βραχυπρόθεσμο. Άλλα όχι απρόσμενο. Και εξηγούμαι. Η αλήθεια είναι πως πλέον μπορούμε να πούμε πως τα μπόσικα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου έχουν αλλάξει.
Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης δείχνουν ξεθωριασμένες, εσωτερικά λαβωμένες και πολύ φυσιολογικά σε ένα επίπεδο αρκετές σκάλες χαμηλότερο από αυτό που έχουμε συνηθίσει. Εικόνα που αντανακλάται και στα πλέον όχι και τόσο πολυαναμενόμενα Clasico, καθώς την θέση τους έχουν καταλάβει δικαιωματικά τα Λίβερπουλ-Σίτι. Η περσινή αγγλική κυριαρχία ωστόσο, δεν πέτυχε μόνο αλλά… έτυχε! Αν εξαιρέσει κανείς την αρμάδα του Κλοπ που σταδιακά εδραιώθηκε με το καταπληκτικό σε ένταση και επιθετικότητα παιχνίδι της στην κορυφή του ποδοσφαιρικού στερεώματος, οι υπόλοιποι τρεις σου έδιναν την εικόνα του φτωχού συγγενή.
Η Τότεναμ παραδόξως κατάφερε να φτάσει στον μεγάλο τελικό μετά από υπερπροσπάθεια, στην χειρότερη της αγωνιστικά και όχι μόνο χρονιά, λίγο πριν το κύκνειο άσμα του αναμορφωτή της, Μαουρίσιο Ποκετινό, η Τσέλσι ήταν ή του ύψους ή του βάθους, σε μια ατέρμονη προσπάθεια να απορροφήσει τις αλλαγές του Σάρι και η Άρσεναλ ήταν απλά… απορίας άξιο το πως έφτασε τόσα βαθιά στην διοργάνωση. Η φετινή πορεία δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα φυσικό επακόλουθο των λανθασμένων επιλογών, με τις ομάδες να προσπαθούν να βρουν με διαφορετικό τρόπο η κάθε μια, σταθερές ανάκαμψης…
Πεπ, να η ευκαιρία σου (True)
Η αλήθεια είναι πως ο Ισπανός, κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη, είναι ένας προπονητής που δεν αρέσκεται στο να παρουσιάζει ποδόσφαιρο, αλλά να το αλλάζει. Με τα κολλήματα του ή και χωρίς αυτά, είναι αδιαπραγμάτευτο πως αφήνει χειροπιαστό έργο σε κάθε ομάδα που έχει εργαστεί.
Ωστόσο, όσο και ακραίο να ακουστεί αυτό, μπορεί να μπει με σχετική ευκολία στην συζήτηση ο τίτλος του αποτυχημένου, μετά από την φυγή του από την Μπαρτσελόνα φυσικά. Ο Ισπανός τεχνικός μετράει απανωτά χαστούκια στην πλειοψηφία των νοκ-άουτ παιχνιδιών, χωρίς να έχει καταφέρει να φτάσει σε κάποιο μεγάλο τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης στα δυο επόμενα project του με Μπάγερν και Σίτι.
Και εικάζω πως αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που ταλανίζει τις σκέψεις του. Φέτος, με την Λίβερπουλ να βρίσκεται εκτός κάδρου, αλλά και τις Μπαρτσελόνα και Ρεάλ να μην προκαλούν τον τρόμο του παρελθόντος, ο Πεπ έχει μια μοναδική ευκαιρία, ίσως και την τελευταία του (λόγω της δρομολογημένης τιμωρίας των Πολιτών), να αποδείξει στον κόσμο πως μπορεί να καταφέρει αυτό που μανιωδώς κυνηγάει τα τελευταία χρόνια. Ακόμα και αν αυτό αντικρούεται με την τωρινή, ποτισμένη στα προβλήματα ομάδα του…
Το σύμπαν ξεχρέωσε το γραμμάτιο στη Παρί (True)
Η ιστορία της Γαλλικής ομάδας, θυμίζει έντονα τον μύθο του Σισύφου. Σαν κάποια ανώτερη δύναμη να την έχει καταδικάσει σε μια ατέρμονη τιμωρία. Ό,τι χτίζει μετά κόπων και βασάνων αλλά και ατελείωτα εκατομμύρια, γκρεμίζεται εν μια νυκτί και ο θόρυβος της πτώσης είναι ολοένα και πιο εκκωφαντικός.
Το σύμπαν ωστόσο απονέμει δικαιοσύνη έστω και καθυστερημένα. Της χρωστούσε μια μεγάλη πρόκριση, όσο μεγάλη μπορεί να θεωρηθεί αυτή επί της Ντόρτμουντ. Οι επικοί αποκλεισμοί από Μπαρτσελόνα και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ την έκαναν ανέκδοτο στα χείλη των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων και με βεβαιότητα στιγμάτισαν την πορεία της ανέλιξης του συλλόγου. Το ειδικό βάρος της φανέλας δεν είναι κάτι που αγοράζεται με χρήματα και οι Παριζιάνοι έκαναν το πρώτο βήμα για να τονώσουν την μονίμως δηλητηριασμένη ευρωπαϊκή ψυχολογία τους, χωρίς αυτό να προαναγγέλλει την άφιξη καλύτερων ημερών.
